Blir det for mykje for oss?

Ein av fordelane med å ha ein blogg som ikkje er meir pretensiøs enn at tittelen signaliserer at lesaren blir presentert for tankar, er at tankar ikkje treng å vere veldig ryddig presentert. Strukturen i teksten treng ikkje å vere så tydeleg - sjølv om det sjølvsagt er ein fordel dersom folk skal få tak i innholdet på enklast mogleg måte - for tankane våre er jo veldig flyktige og spring frå det eine til det andre. Slik er det i alle fall for meg. Eg HAR jo mange tankar om ting - derav tittelen - og eg må seie at eg er veldig fornøgd med han! Det var EIN tanke. Sjølvsagt var det ikkje dette eg skulle skrive om... Men det var jo ein tanke som dukka opp då eg bekymra meg for at innlegget ville bli veldig rotete sidan det var så mange tankar som dukka opp etter at eg hadde tenkt den første - som eg forøvrig har tenkt mange gongar før. Ja, ja. Nok ein gong velkomen inn i mi tankeverd! 😁

Vi har eit hus med mange vindu. Det gjer at vi har god utsikt over gata vi bur i. Her bur ikkje veldig mange folk, men dei som bur her, går jo stadig forbi. I dag såg eg ein av våre hyggelege naboar gå forbi, ein av ungdomane som bur her. Ho var på veg til skulen. Det eg la merke til - og som eg stadig vekk ser, overalt - var det kvite som delvis skjulte seg i øyret; earpods, eller iPods, ganske sikkert. Eit svært vanleg syn. Andre gonger er denne innretninga endå meir synleg. Då dekkjer den begge øyrene og har eit breidt band som går over hovudet, som ei bru mellom to øyer; stereo må det vere. Det kan også hende at innretninga er så fancy at ho har ein eigenskap som gjer at lyden utanfor dette vesle universet blir dempa. Inntrykka vi ville fått utan innretninga blir altså meir eller mindre stengd ute. DER er vi ved sakens kjerne! Blir det for mykje for oss? Har verda blitt for vanskeleg å forholde seg til? Har vi ikkje tid til å vere åleine - åleine - og ikkje saman med andre? Kvifor går søsken til bussen, kvar i si eiga verd, med lyd i øyrene eller nasa i telefonen? Kvifor ventar klassekameratar på bussen med blikket festa på den lysande skjermen dei har i handa, eller ned, ut eller bort ikledd øyer samanbundne av bruer? Kvifor kunne ikkje bruene gått mellom menneska? Kvifor ser vi ikkje på kvarandre? Ler saman av det vi seier til kvarandre, som vi kjem på sjølv, eller deler inntrykk av det vi ser rundt oss, "in real life". Kvifor er digitalt, virtuelt og KI meir spennande?

Dette innlegget skreiv eg den 31.8.23, men eg publiserte det ikkje. Tenkte kanskje at eg ikkje var ferdig, eller at eg skulle svare på mine eigne spørsmål. Men det skal eg ikkje gjere. Eg slenger innlegget ut no. Trur ikkje det har gått ut på dato, dessverre...

SJÅ nokon i dag!

God helg!

P.S. På mi FB-side (og kanskje her i bloggen også?) står det eit sitat av Walt Whitman: Do I contradict myself? Very well then I contradict myself, (I am large, I contain multitudes.) Den oppmerksame lesar forstår kvifor eg skriv dette...

Biletet er generert med kunstig intelligens ∙ 8. mars 2024 kl. 1:41 p.m.

Naturens kunstverk

Kjære lesarar,

Guess what?! I'm back - again!! Du skjønar, for det første var det veldig gøy å skrive igjen, for det andre er det veldig morsomt og oppmuntrande å få hyggelege tilbakemeldingar, og for det tredje hadde eg veldig lyst å dele noko vakkert og overraskande eg såg då eg skulle lukke det vindauget som har stått ope i natt. 

Grunnen til at eg ikkje hadde sett dette vakre og overraskande før, er at vi ganske nettopp har byrja med å sove med ope vindauge om vinteren. Dermed har eg ikkje hatt sjansen til å oppleve dette før no. For ikkje å halde dykk på pinebenken noko særleg lenger, skal de få sjå kva eg såg:

Er det ikkje vakkert? Eit naturens under - og kunst som dukkar opp "heilt av seg sjølv". For meg som er kristen og som trur på ein skapar, er dette noko som talar for at Gud finst. Det er derfor eg set hermeteikn rundt "heilt av seg sjølv". Snøkrystallar er for utrulege til det. Om du trur på Gud eller ikkje, trur eg dei fleste kan vere einige i at det er ganske fantastisk at slike fenomen oppstår. Det var strengt tatt ikkje meininga at dette skulle vere eit innlegg som skulle "bevise" Guds eksistens, så eg skal ikkje skrive meir om det akkurat no. Poenget var å dele noko vakkert med dykk.

Då eg i byrjinga av innlegget skreiv at det var første gongen eg hadde sett dette, og at grunnen var at vi akkurat hadde byrja å sove med vindauget ope, dukka ein tanke opp i hovudet mitt. Det blir jo ofte sagt at når ei dør vert lukka, opnar det seg ei ny dør og nye moglegheiter kjem til syne. I mitt tilfelle var det på ein måte omvendt: Vi (eller rettare sagt Benjamin, guten min) opna vindauget på kvelden, og då eg skulle lukke det, openberra det seg noko nytt for meg. 

Kvifor fortel eg dette, då? Du har kanskje alt tenkt på det, men eg må jo seie det likevel. Vi er jo ofte redde for å prøve nye ting, for vi kjenner ikkje konsekvensane, vi veit ikkje kva som kjem til å skje. Det er utrygt, vi kan bli skuffa, tape ansikt, oppleve å mislukkast - ja, det er ikkje måte på kor mange skrekkscenarier vi kan kome på når det gjeld det å våge noko nytt. Sjølvsagt kan det vere at det vi fryktar skjer, men kva om noko positivt kan skje? Kva om du får sjå noko vakkert slik som eg fekk? Kva om du får ei god oppleving? Kanskje du kan tore å sove med ope vindauge du også? Kanskje du ikkje blir forkjøla slik som eg frykta eg kunne bli? Det er verdt å prøve. Ei forkjøling går jo over, og kven veit, kanskje det til og med kan kome noko godt ut av det også? Aldri så gale at det ikkje er godt for noko!

Lukke til med å opne vindauget!

Eg ønskjer deg ein god dag!

Klem frå Marit

I'm back!

Kjære lesarar,

"Eg er ei jente som har levd ei stund (nærmar meg 40). I løpet av denne tida har eg tenkt nokre millionar tankar, for vi tenkjer visst fleire tusen om dagen. I denne bloggen ønskjer eg å dele nokre av tankane mine med dei som måtte finne det interessant eller underhaldande. Eg gjer nok dette først og fremst for meg sjølv, men det hadde sjølvsagt vore fint om eg kunne skrive noko som folk kunne kjenne seg igjen i, lære noko eller bli utfordra av. Vi får sjå. Welcome into my mind!"

Slik introduserte eg meg då eg starta denne bloggen i 2011. No, 12 år etterpå, må eg endre LITT av dette, men eigentleg berre det at eg nærmar meg 40. NO er det 50 eg nærmar meg... Har framleis litt over to år igjen før eg når nok ein milepæl i livet, eit av desse åra der det er tiarplassen som endrar seg. For meg har det tiåret eg skal inn i ei litt spesiell betydning. Mi kjære mor har sagt at det var først då ho var rundt 50 ho følte at ho hadde vorte skikkeleg vaksen, eller skikkeleg trygg i seg sjølv. Det eg håper på, er at eg skal kunne seie det samme... Med mine snart 48 år, burde eg jo vere vaksen. Men så er jo spørsmålet, kva vil det seie å vere vaksen? Eg gjer jo mange vaksenting: Eg har ein jobb, eg klarer å ta meg av barna mine, eg betalar rekningane mine i tide (i alle fall i all hovudsak - det hender jo at det glepp av og til, men framleis ikkje noko inkassokrav), eg skriv julekort, eg kan å vaske klede, hus og lage sånn passe god mat (no har eg til og med laga rødkål til julemiddagen frå scratch). Det var det eg kom på i farta. Eg synest også eg er ganske klok, og ein skal jo bli klokare med åra, ikkje sant? MEN, inni meg, DER føler eg meg ikkje så vaksen alltid, i alle fall ikkje dersom det å vere vaksen handlar om å vere trygg på og i seg sjølv. Eg er redd for/lurer ofte på kva andre tenkjer om meg, eg kan føle meg dum, eg blir lett såra, eg kan vere pysete og ikkje tørre å seie kva eg meiner - i alle fall ikkje til folk eg ikkje kjenner så godt - eg kan lett bli sint og overreagere. Alt dette prøver eg å jobbe med, og eg er ganske god til å vurdere meg sjølv og det eg gjer. Eg er klar over dei fleste feila mine, men det er jammen ikkje like lett å gjere noko med dei. Ein blir jo aldri "perfekt", men det er nok ikkje meininga heller. Det handlar kanskje meir om å akseptere seg sjølv slik ein er, samtidig som ein sjølvsagt kan prøve å få til ting betre - til dømes å bli mindre sint når ungane mine blir sinte over det eg ser på som filleting.

Det eg har sagt til meg sjølv nokre gonger, er at eg ikkje er vaksen før eg klarer å legge meg tidsnok/få nok søvn på jamn basis + at det hadde vore fint for sjølvkjensla/stressnivået (og for andre rundt meg) at eg alltid var ute i god tid... Eg jobbar med begge måla (for dette er faktisk to av måla mine innan personleg utvikling/det å bli/føle meg vaksen), men korleis måloppnåelsen (som vi snakkar om i skulen) blir når livet går mot slutten, er eg jammen ikkje sikker på. Men prosessen og innsatsen er vel forhåpentleg det viktigaste, i alle fall må det telle på denne karakteren, så då får det heller "briste og bære" dersom eg ikkje oppnår høg måloppnåelse...

Ja, ja. Det var jo eigentleg ikkje DETTE eg hadde tenkt å skrive om akkurat i dag, men eg synest eg måtte skrive litt om at tida hadde gått sidan sist - og då var det slik det endte. Akkurat no må eg tenkje meg om for å kome på kva eg faktisk hadde tenkt å dele med dykk, men eg har jo ein passe god hukommelse og ein brønn av tankar å ause av, så det blir nok ei råd med det! Vi får sjå om det blir i dag, i morgon eller om fem år, for eg må få gjort litt vaksenting no... I mellomtida kan eg anbefale å lytte til Kristin Marie Hjele sin podcast, Psykt herlig med Marie. Denne flotte dama møtte eg i fjor haust. Då byrja vi begge to som leiarar på Knutepunktet, eit av Evangeliehuset sine tilbod for barn. Ho har ikkje lagt ut så mange episoder enno, men det kjem forhåpentlegvis fleire. Marie (som ho kallar seg) har inspirert meg til å tørre å skrive igjen, til å dele mine tankar om ting. Ho er modig, og det vil eg også vere. Ho har ikkje bedt meg om å anbefale podcasten, berre så det er sagt (ikkje at det hadde vore noko gale i det), men det ho fortel, berører meg, og då kan det hende at andre kan bli berørt også.

Klem og gode tankar til deg som har lese nokre av mine tankar i dag! 💗

Nokre bilete frå telefonen min som seier litt om livet mitt akkurat no (og litt om dagens teknologi som gjer det mogleg for oss å få eit glimt av himmel - bokstavleg talt):

Eg har lenge hatt lyst til å lære meg spansk, så då eg i haust vart sett til å vere hjelpelærar i spansk, fekk ei ypperlig anledning til det! No kosar eg meg saman med lærar Arlanda frå Guatemala, og andre meir eller mindre interesserte elevar. Målet mitt er å bli Arlanda sin beste elev... 

Eg måtte krype til korset og skaffe meg briller...
Elles er eg veldig opptatt av å ha matchande veske til toaletta på Jessheim storsenter...

Tenk at det er mogleg å ta bilete av Karlsvogna med ein mobiltelefon!!

Dagens frokost. Mor et opp skalkane som ingen andre vil ha... Den med leverpostei er ei "normal" skive... Og NO kom eg på kva eg eigentleg skulle skrive om i dag: Nemleg pannekaker, ei feilvurdering og eit vellukka forsøk på å gjere opp for ei av gårsdagens synder... Dersom du har lyst, kan du prøve å skrive ein "stil" med dette som overskrift! Legg ved link til teksten din i kommentarfeltet, eller skriv ein kommentar der du prøver å gjette deg til kva som skjedde i går då eg hadde lovt Benjamin pannekaker til niste...

Om litt er kaffen klar...

Eg er langt frå nokon barista, men det vil likevel ikkje seie at eg ikkje kan ha glede av å lage meg ein kopp kaffe. For eit par år sidan kjøpte vi oss ei ganske fin kaffemaskin, ei ECM-maskin (frå Heidelberg, ein svært vakker by i Tyskland - har faktisk vore der) då vi var på besøk hos ein ven i Kristiansand. Lillian heiter dama som selde oss den forresten... Ikkje spesielt relevant for historia, eller det dette innlegget eigentleg skulle handle om, men eg er jo, som kjent for dei som kjenner meg, veldig glad i detaljar...

I byrjinga var det mannen min som var ivrigast, og han vart etterkvart ganske så dreven i dette med kaffilaging. YouTube-videoar har vorte studert og mange espressoar har havna i vasken på vegen mot den ultimate smaken. Til dei som ikkje har prøvd å lage kaffe på denne måten, kan eg fortelje at dette er ein vitenskap og ein kunst. Det er ikkje så rart at det finst baristakonkurransar for å seie det slik!

Det er mange x-ar og y-ar involvert i kaffebrygging! Ulike typer bønner må kvernast på ulik kverningsgrad - meir eller mindre finkverna altså - tampinga er avgjerande - ikkje for hardt og ikkje for svakt - til og med veret spelar inn! Det er garantert fleire ting som er viktig, men dette var nokre av dei. Eg er som sagt ingen ekspert. Dersom ein tabbar seg ut på nokre av dei nemnde utfordringane, vil vatnet vere i kontakt med "kaffien" enten for kort eller for lenge. Ekspertane er litt ueinige om kor mange sekund det skal ta å lage ein espresso, men 10 sekund er i alle for kort! Eg er fornøgd når det byrjar å renne etter ca 5 sekund. Dersom det berre dryp og kaffien som kjem ut er veldig mørk, då er det ikkje bra. Då har eg tampa for hardt. Men når det kjem ein ganske jamn stråle og væska som samlar seg i begeret er lysebrunt og kremaktig, då kjenner eg gleda over å ha lukkast bre seg i kroppen, for å overdrive litt...

Ein ting eg ikkje har nemnd til no, er at det er forskjell på å bruke ein "einarma bajonett" og ein toarma. Når eg berre skal lage kaffe til meg sjølv, bruker eg sjølvsagt den einarma. På det punktet er eg faktisk litt modigare enn mannen min, for han tek ofte ikkje sjansen på å bruke den, sidan det er litt vanskelegare, i alle fall når ein er van med å bruke den andre. Han lagar jo stort sett kaffe til oss begge, eller drikk to koppar når han er åleine. Eg lagar kaffe oftast til meg sjølv, i alle fall no som eg har vore heime i permisjon (fekk nummer to i juli i fjor), og for meg er det nok med ein kopp. Ergo har eg også meir trening med singelbrygging (eit nytt ord?). Sidan eg er sunnmøring, er det sjølvsagt uaktuelt å kaste ein espresso. Det er jo ikkje akkurat gratis med bønner, i alle fall ikkje når ein kjøper dei hos spesialforretningar (som vi kostar på oss å gjere, til tross for min nemnde geografiske bakgrunn).

No er innleiinga (som eg eigentleg ikkje hadde planlagt skulle bli så lang, eventuelt ikkje hadde planlagt skulle eksistere i det heile tatt - sidan eg strengt tatt berre hadde tenkt å legge ut nokre bilete av prosessen) endeleg ferdig...

Dagens bønner

Kverning på kverningsgrad 7

Tamping

1, 2, 3, 4 og ...5?

Jippi!

Resultat: Ein slags Americano med litt melk, fin til frokosten

Dette går i søpla! 

Har ikkje fått oss dunkeboks enno, men fann ut at denne delen av ein kassert telysestake kunne gjere nytta så lenge... ;-)

Vurderer å kjøpe denne:

Motta dunkeboks frå Tea & Coffee Shop, forøvrig der vi kjøpte kaffimaskina

Dett var dett! No er kaffien for lengst drukken, og nytt, av ein fornøgd amatørbarista. :-)

Gratulerer med dagen!

I dag er det 8. mars - så gratulerer med dagen, damer!

Eg har ikkje tenkt å reflektere eller klage over det faktum at vi framleis har ein kvinnedag, men berre godta at det er slik. Så kan vi glede oss over at vi er kvinner med alt det flotte det inneber! Eg må innrømme at eg til tider har ønska å vere mann. Når eg tenkjer meg om stemmer ikkje "til tider" heilt. Det var vel helst då eg var jente og kanskje tidleg i tenåra. Det verka liksom så enkelt å vere gut. Det var til dømes ikkje så farleg om ein hadde kviser. For meg, som var jente OG hadde kviser, var dette VELDIG farleg, og ganske traumatisk rett og slett. Dessutan var det ikkje så mange "reglar" for gutane. Vi jenter måtte oppføre oss fint, kle oss fint, sjå bra ut, og slik er det kanskje enno, når ein har vorte vaksen, meiner eg. Noko sanning er det i det i alle fall, eller kva tenkjer du?

Eg hugsar også at eg reagerte veldig på kor grådige og egoistiske gutar kunne vere. Eit døme på dette var dei gongane eg var på ulike leirar. Då vi skulle ete, storma gutane til bordet og forsynte seg grovt, tilsynelatande utan tanke for at det skulle vere nok til alle. Dette hugsar eg veldig godt. Ein annan ting eg framleis reagerer på er den ibuande sjølvsikkerheita gutar/menn ofte har. Eg veit sjølvsagt at dette ikkje gjeld for alle, men eg tenkjer likevel at menn, med større eller mindre grunn, har god sjølvtillit. Dei snakkar med overbevisning om ting dei nødvendigvis ikkje har så stor greie på. Det irriterer meg. Grunnen til det er sjølvsagt at eg ikkje har den evna. Eg føler ofte at eg knapt meistrar nokon ting. Det er i alle fall alltid nokon som er betre enn meg. Tenk å kunne vere Marit Bjørgen eller Therese Johaug, då! Best i verda... DET hadde vore noko det! No trur du kanskje at eg meiner det. Det er vel både sant og ikkje sant. Det eg skulle ønskje eg hadde, var normalt god sjølvtillit. Ei tru på meg sjølv som ikkje var så avhengig av det eg får til til ei kvar tid, eller som vippar opp og ned etter kva eg opplever at dei rundt meg tenkjer om meg. Eg er vel neppe den einaste som kjenner det slik, men det er typisk for oss menneske, og kanskje meir for kvinner enn menn, at vi trur at alle andre fiksar alt så mykje betre enn oss. I alle fall er det slik for meg, ofte. Ikkje alltid, heldigvis.

Men, i dag er det 8. mars... Tenk så heldige vi er som får føde barn! DET får ikkje mennene oppleve. Tenk kor heldige vi er (tja) som veit kva menn skal seie lenge før dei seier det... Tenk på kor vakre vi er. Deilige, mjuke. Tenk på omsorgsevna vår, på kapasiteten. Tenk på makta vi har over menn... Tenk på alt vi forstår!

However (eit svært praktisk og godt engelsk ord), når eg prøver å tenkje på kva det er som er spesielt bra med å vere kvinne, slår det meg at det faktisk ikkje er SÅ mykje som er typisk kvinne. Vi er så ulike! Nokre er slik, andre er slik. Kva tenkjer DU er den viktigaste skilnaden mellom menn og kvinner? Skriv ein kommentar, då vel!

Medan eg ventar på innspel frå mine intelligente lesarar, skal eg ha ein fin dag der eg gler meg over at eg er kvinne! Til slutt nokre sitat om det å vere kvinne og forskjellen mellom menn og kvinner:

Alle kvinner vet at en av de vanskeligste tingene i et hjem er en mann.

Min kraft, vitalitet og frekkhet skremmer meg. Jeg er en slik kvinne jeg ville rømt fra.

Vi kvinner prater mye, men likevel sier vi bare halvparten av det vi vet.
Nancy Astor

En dame bærer ikke klær. Hun tillater klær å bli båret av henne.

Vivien Leigh

Det finnes bare én ting som menn kan, som kvinner ikke kan: pisse i leirbålet.

Roseanne Barr

Skjønnheten har vi kvinner for at mennene skal elske oss, dumheten for at vi skal elske mennene.

Coco Chanel

Kvinner har bedre fantasi enn menn. Det trenger de for å fortelle oss hvor fantastiske vi er.

Arnold H. Glasow

Kun to ting er nødvendig for å holde sin hustru glad. En ting er å la henne tro hun får viljen sin, og den andre tingen er å la henne få det.

Lyndon B. Johnson

GRATULERER MED DAGEN VÅR!! Klem frå den fantastiske og eineståande kvinna på biletet under ;-)

Har du det i deg?

Har du nokon gong lurt på om du skal bli lærar, men er litt usikker på om dette yrket vil passe deg? No kan du få hjelp til å finne dette ut! GNIST er namnet på eit femårig samarbeid mellom Kunnskapsdepartementet, Utdanningsforbundet, Nasjonalt råd for lærerutdanning, Skolenes landsforbund, KS, NHO, LO, Pedagogstudentene, Norsk Studentorganisasjon, Elevorganisasjonen, Norsk Lektorlag og Norsk Skolelederforbund. På nettsidene til kampanjen deira kan du lese om læraryrket og utdanninga, og du kan ta ein ganske morsom test. Det er to strenge barn som stiller spørsmåla, og eg kan love deg at dei ikkje er til å spøke med. Lukke til med testen!

Har du det i deg?

På dei same sidene kan du også høyre kva nokre lærarar, elevar, kunnskapsministeren og ein lærarstudent svarer på ulike spørsmål i tilknytning til læraryrket.

Her er ein smakebit. Den kjende "TV-læraren" Håvard Tjora fortel kva han synest er det beste ved å vere lærar.

P.S. EG hadde det i meg - og godt er no det, sidan eg ER lærar! Ein annan gong skal eg fortelje kva som gjer at eg trivest som lærar.

Hurra for skijentene, idretten, Norge og kongehuset!

Då vart det gull på kvinnestafetten! Må seie eg er mektig imponert over namnesystra mi, Marit Bjørgen! Ho vart historisk no, med 4 gull i eit VM. Kanskje blir det 5? Eg synest også det var kjekt at Therese Johaug, Kristin Størmer Steira og Vibeke Skofterud fekk gull! Det kan ikkje vere berre-berre å vere på lag med ei som vinn "rubbel og bit". Men det verkar som dei taklar det veldig bra. Eg trur at det mellom anna kan forklarast med Marit sitt vinnande vesen. Ho verkar som ei tvers gjennom god jente!



FOTO: DAG W. GRUNDSETH, http://www.aftenposten.no/nyheter/sport/skivm/article4042099.ece


Når eg først skriv litt om VM, kan eg likså godt skrive litt meir. (No helsar damene på kongen, dronninga, kronprins Håkon, kronprinsesse Mette Marit og dei andre kongelege. Til og med dronning Margrethe var der!) Jau, det eg tenkte eg skulle kommentere, var blomebukettane vinnarane får. Kva synest du om dei? Eg synest dei er originale, kreative, litt kule, litt vulgære og litt rare. Kult: Den oransje strikkemansjetten. Vulgært: Dei store konglene. Rart: Klementinane. Sett under eitt er dei både originale og kreative, så eg skal ikkje dømme dei nord og ned. Ein får heller berømme henne som står bak idéen, som torer å tenkje litt annleis.



Jill Gjerdevik Lepsøe lagar blomsterdekorasjonane
og seremoni-bukettar til ski-VM.. Foto: Karl Braanaas

 No når eg ser biletet, ser eg jo at dei er litt skjønne også. Kvite orkidéar er nydelege! Ja, ja. Sånn er det. Eg synest sjeldan noko er svart-kvitt eller enten-eller.

Granbar til VM-heltane

No startar forresten kampen mellom Mads "Northug" Ousdal og ein svenske som har levd som Marcus Hellner i sju veker. Mads Ousdal har prøvd å vere Northug like lenge, og no skal det avgjerast kven som har lukkast best med treninga si. Eg synest dette var ein morosam idé, å lage gull av gråstein, som kommentatorane akkurat sa. Etter 9 min og 17 sekund er det Mads som "knuser" svensken, Erik heiter han visst. Go Norway!


Erik og Mads

  

"Det er ikkje snakk om å tape mot Norge", sa Erik Segerstedt før løpet.
Han deltok forøvrig i  Sverige sin versjon av Idol i 2006 og vart då kalla “Snygg-Erik”.


 Elles har eg lagt merke til at ordet "grille" blir brukt ein del i VM. Den eine skiløparen etter den andre blir grilla oppover Hellnerbakken, eller Ousdalbakken som dei ville kalle han no. Stakkars folk!

Har forøvrig aldri sett så mykje på VM før, eg. Det er ikkje så rart. Byrjar å bli litt lei faktisk, men eg skal sjølvsagt få med meg 50- og 30-kilometeren. Kvinnestafetten i dag vart nesten litt kjedeleg. "Vi" var rett og slett for gode... Men skal sjølvsagt ikkje klage. Det er berre litt meir sus over det når ein ser to idrettsutøvarar kjempe side om side, stake for livet, kjempande med "surmelk" i beina, medan vi som ser på held pusten, kjenner hjartet dunke hardt og innsida av hendene bli klamme - før vi utmatta av spenning og jublande glede kastar oss på golvet i stova vår eller hoppar i veret dersom vi er så heldige å vere der det skjer, samtidig som heltane våre stuper ned på bakken, hiv etter pusten og høyrer bruset frå tribunene. Då kjenner dei at det er verdt det! All treninga, forsakinga og smerta. Leve sporten, Norge og monarkiet! (Der fekk eg slått eit slag for kongehuset også!)



Eg synest skikongen er ganske pen, eg.



http://www.aftenposten.no/nyheter/kongelige/article4006998.ece